... αποπληρώνει σταδιακά τις υποχρεώσεις του στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ σκοπεύει βάση χρονοδιαγράμματος να εξοφλήσει τους εργαζομένους του, σε βάθος...τριετίας.
Στην απάντηση του για να στηρίξει τις καλές προθέσεις του και να αποδείξει ότι πτώχευσε επειδή τον στήριζαν επιχειρηματικά συμφέροντα χρησιμοποίησε τη φράση φίλου του: «θα σε γράψει το βιβλίο Γκίνες, είσαι από τους ελάχιστους που έβγαλαν εφημερίδα με δικά τους χρήματα».
Η παραπάνω φράση εξόργισετους Τάσος Βογιατζήκαι Νίκο Χατζόπουλο τωνεκδ. Οξύ, που με επιστολή τους στο ιστολόγιο enimerosi24, απαντούν στον Κοτρώτσο ότι όχι μόνο ο πρώην εκδότης τους πλήρωνε με ακάλυπτες επιταγές, αλλά όταν τουζήτησαν ως ένδειξη καλής θέλησηςνα αποπληρώνει τμηματικά το χρέος των 240.000 ευρώ, η απάντηση που εισέπραξαν ήταν"δεν περισσεύει τίποτα". Ούτε καν 200 ευρώ το μήνα, όπως αναφέρουν.
Ενώ σε ότι αφορά τον ισχυρισμό του ότι εξέδιδε εφημερίδα χωρίς "επιχειρηματικές πλάτες", απαντούν ότι σεπεριπτώσεις σαν του Κοτρώτσου χαίρουν "ασυλία"από την δικαιοσύνη, αφού αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς υπό τη στέγη δυνατών media (υπονοώντας προφανώς τον Όμιλο Real, που συνεργάζεται ο Κοτρώτσος και τον Ελ.Τύπο της Γ.Αγγελοπούλου παλιότερα). Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση του Σ.Κοτρώτσου αλλά και αυτή των Βογιατζή/Χατζόπουλου των εκδ. "Οξύ", όπως δημοσιεύθηκε στο enimerosi24.
Ο Σεραφείμ Κοτρώτσος για την εισβολή στην παρουσίαση του βιβλίου του:
- Η εφημερίδα Αποκαλύψεις, την οποία εκδώσαμε με τον Λουκά Κατσώνη, έκλεισε τον Απρίλιο του 2011 μετά την αδυναμία μας να συντηρήσουμε την κυκλοφορία της με δικά μας χρήματα και μετά την υπαναχώρηση επιχειρηματία που είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να επενδύσει. Η εφημερίδα οδηγήθηκε στην αναστολή της κυκλοφορίας της εξαιτίας της καταβύθισης της διαφημιστικής αγοράς, το δεύτερο εξάμηνο του 2010, ως αποτέλεσμα της φοβερής κρίσης που κτύπησε την χώρα μετά το πρώτο Μνημόνιο. Δυστυχώς, δεν είχα βοήθεια από επιχειρηματίες για να κατορθώσω να κρατήσω ζωντανή την εκδοτική αυτή προσπάθεια.
- Η αναστολή της κυκλοφορίας και η πτώχευση της εταιρείας CITIZEN Α.Ε προκάλεσε και την προσωπική μου πτώχευση, αφού είχα επενδύσει προσωπικές οικονομίες. Κάποιος γνωστός συνάδελφος, μάλιστα, μου είχε πει: «θα σε γράψει το βιβλίο Γκίνες, είσαι από τους ελάχιστους που έβγαλαν εφημερίδα με δικά τους χρήματα». Παρά ταύτα, χάρη στη βοήθεια συναδέλφων που τιμώ και ευχαριστώ, και με προσωπικές θυσίες, προσπάθησα να σταθώ και πάλι, επαγγελματικά, στα πόδια μου. Ίσως αυτό δεν άρεσε σε ορισμένους. Ούτε όσα λέω και γράφω καθημερινά.
- Επί περίπου τρία χρόνια αποπληρώνω σταδιακά οφειλές προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία και ότι δεν μπόρεσα, ρυθμίστηκε ή ρυθμίζεται. Πάντοτε με βάση τις πραγματικές οικονομικές μου δυνατότητες. Σε αντίθεση με αρκετούς άλλους στον χώρο των μέσων ενημέρωσης που τυγχάνουν «ασυλίας».
- Από την πρώτη στιγμή αναγνώρισα προσωπικά –και όχι μόνο εταιρικά- τις οφειλές προς τους εργαζόμενους. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άνεργοι όταν ήρθαν στις Αποκαλύψεις, κι αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή. Κατά καιρούς, και όσο μου το επιτρέπουν οι ρυθμισμένες ή υπό ρύθμιση οφειλές προς το Δημόσιο, καταβάλλω διάφορα ποσά σε πρώην εργαζόμενους των Αποκαλύψεων, έναντι των οφειλών μου.
- Ένας μικρός αριθμός πρώην εργαζομένων –λιγότερο από το 1/5 όσων εργάζονταν στην εφημερίδα- κινήθηκαν δικαστικά. Έκανα προσπάθειες να επέλθει συμβιβασμός για τη σταδιακή καταβολή των οφειλομένων (επ΄ αυτού η δικηγόρος μου έχει στη διάθεση καθενός τη σχετική αλληλογραφία). Δυστυχώς, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, συνάντησα την άρνησή τους. Πριν λίγο καιρό, ενημερωθήκαμε από τον δικηγόρο που τους εκπροσωπεί ότι αποδέχονται την άμεση καταβολή ποσού 10.000+ 5.000 ευρώ (σε δύο δόσεις) , πριν τις εορτές των Χριστουγέννων, και τους πρότεινα χρονοδιάγραμμα σταδιακής αποπληρωμής της υπολειπόμενης οφειλής μέσα στην επόμενη τριετία. Επισημαίνοντας, ότι εάν σταθεί εφικτό η αποπληρωμή θα γίνει νωρίτερα. Παρότι αρχικά το αποδέχθηκαν, στη συνέχεια επανήλθαν, την παραμονή της παρουσίασης του βιβλίου μου, και χαρακτήρισαν «μη σοβαρή» την πρότασή μου, διακόπτοντας την επικοινωνία. Είχαν, προφανώς, αποφασίσει να πραγματοποιήσουν την … «παράσταση διαμαρτυρίας» ενώπιον ενός πολιτικού και δημοσιογραφικού ακροατηρίου για να με μειώσουν επαγγελματικά και να με διασύρουν. Και για να επιλύσουν, προφανώς, και άλλου είδους «διαφορές» πολιτικών αποχρώσεων που δεν με αφορούν.
- Διερωτώμαι: εάν, πράγματι, επιθυμούν να εισπράξουν τα δεδουλευμένα τους γιατί δεν άφησαν να εξελιχθεί η προσπάθεια συμβιβασμού;
Εν κατακλείδι: Ναι, διέπραξα μείζον σφάλμα όταν αποφάσισα να εκδώσω μία εφημερίδα χωρίς επιχειρηματικές «πλάτες». Πυροβολήστε με….
Ναι, φταίω διότι πάλεψα μέχρι την τελευταία στιγμή να την διασώσω και δεν την έκλεισα νωρίτερα.
Ναι, χρωστώ στους εργαζόμενους και κάνω ότι μπορώ να αποπληρώσω τις οφειλές.
Ότι έγινε σήμερα, ωστόσο, προφανώς υποκρύπτει μένος και όχι μόνο διεκδίκηση δικαιωμάτων. Ελπίζω κάποιοι να το ξανασκεφτούν. Προσωπικά, αυτό που μπορώ και πρέπει να κάνω, το κάνω και θα το κάνω…
ΥΓ1ο.Στην παρέμβασή μου κατά την παρουσίαση του βιβλίου είχα σκοπό να ανακοινώσω ότι ένα μεγάλο μέρος των εισπράξεων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα τις έδινα στους πρώην εργαζόμενους των Αποκαλύψεων. Οι κραυγές και η λεκτική βία δεν μου το επέτρεψαν αλλά, προφανώς, ισχύει.
ΥΓ 2ο. Φαντάζομαι πως κάποιοι εξ αυτών που χαιρέκακα και με εκτρωματικές ανακρίβειες αναπαρήγαγαν το συμβάν δεν έχουν σχέση με το «βαθύ διαδίκτυο» και με τις σε βάρος τους κατηγορίες για εκβιασμούς. Ή έχουν;
Η απάντηση των εκδ. Οξύ στον Σ.Κοτρώτσο:
Με αφορμή την ανακοίνωση του Σεραφείμ Κοτρώτσου (πάλαι ποτέ εκδότη της εφημερίδας Αποκαλύψεις), στην οποία αναφέρει τη ρήση «γνωστού συναδέλφου» του περί εγγραφής του στο βιβλίο Γκίνες καθώς «είναι από τους ελάχιστους που έβγαλαν εφημερίδα με δικά τους χρήματα», να σημειώσουμε τα εξής:
* Προφανώς μεγάλο μέρος των «δικών του χρημάτων» είναι οι ακάλυπτες επιταγές αξίας (30.000 ευρώ έκαστη!), οι οποίες μοιράζονταν αφειδώς χωρίς αντίκρισμα σε όσους αγόραζαν χαρτί και εκτύπωναν για την εταιρία του. Αυτά τα άχρηστα χαρτιά (=επιταγές) λάβαμε εμείς, ως εκτυπωτική και εκδοτική εταιρία (Ένωση Εκτυπωτικών Επιχειρήσεων / Εκδόσεις Οξύ), για πρωτότυπο περιεχόμενο και εκτυπώσεις που πληρώσαμε από την τσέπη μας. Όταν δε ήρθε η ώρα να πληρωθούν, μείναμε με τα «χαρτιά» στο χέρι. Το να επενδύσει κανείς τα δικά του χρήματα και να τα χάσει είναι θεμιτό επιχειρηματικά. Το να βάλει άλλες εταιρίες να του αγοράσουν το χαρτί και να του παραδώσουν έτοιμα έντυπα και να μην πληρώσει ούτε ευρώ από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, οδηγώντας εκείνες στο κλείσιμο και την απόλυση όλων των εργαζομένων τους, άραγε τί είναι; Αν μια εταιρία εισπράττει μετρητά από το πρακτορείο κάθε εβδομάδα και όταν έρχεται η ώρα να πληρώσει τις 7μηνες επιταγές της και έναντι αυτών δεν υπάρχει ούτε ευρώ να δώσει, άραγε τί είναι; Πώς είναι να έχεις εισπράξει από το πρακτορείο 28 τεύχη εβδομαδιαίας εφημερίδας και όταν έρχεται η ώρα να πληρώσεις το πρώτο, να λες απλά… «ατύχησα» και δεν υπάρχει φράγκο λόγω της γενικότερης κρίσης και του ότι δεν βρήκα επενδυτή ή ότι η τράπεζα τελικά δεν μου έδωσε δάνειο;
* Επί τρία σχεδόν χρόνια παρακολουθούμε τον κύριο Κοτρώτσο να μιλά καθημερινά περί κρίσης και επί παντός (πολιτικού και μη) επιστητού, την ίδια ώρα που με τις δικές του επιλογές οδήγησε μικρομεσαίες επιχειρήσεις όπως τη δική μας στο κλείσιμο και στην ολική καταστροφή; Το να δίνεις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε χαρτιά, από τα οποία δεν διαθέτεις ούτε ευρώ, δεν συνιστά έκδοση εφημερίδας με δικά σου χρήματα, αλλά με χρήματα (μάλλον) άλλων.
Καλό είναι να θυμάται ο κύριος Κοτρώτσος, ότι εκτός αυτών που εισβάλουν, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν ενεργούν έτσι, αλλά είναι εξίσου ή και περισσότερο χαμένοι, που έχουν χάσει τις προσπάθειες μιας ζωής από πίσω, που δεν ενοχλούν ιδιωτικώς ή δημοσίως και που ούτε η δικαιοσύνη πρόκειται να τους επιστρέψει τα χρήματα που έχασαν ποτέ. Και καλό είναι να γνωρίζει ο κόσμος ότι όταν έγινε η πρόταση στον ίδιο να δίνει σταδιακά ό,τι έχει έναντι των σφραγισμένων επιταγών (που φυσικά δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ) ως ένδειξη καλής θέλησης, η απάντηση ήταν ότι δεν περισσεύει τίποτα. Ούτε καν 200 ευρώ το μήνα από 240.000 ευρώ επιταγών.
Δεν συμφωνούμε με το διασυρμό οποιουδήποτε, κάποια στιγμή τον νιώσαμε ή θα τον νιώσουμε όλοι μας, δικαίως ή αδίκως. Όμως, με τα όλα όσα έχουν λάβει χώρα και με τη μετέπειτα (προκλητική) σαφή άρνηση να καταβάλλει ο ίδιος ούτε ένα ευρώ, με όλη την υπομονή και ψυχραιμία που έχουμε επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορούμε να διαβάζουμε προκλητικά κείμενα περί «ασυλίας», περί μείζονος σφάλματος να εκδώσει εφημερίδα χωρίς επιχειρηματικές «πλάτες» (προφανώς, αφού τις πλάτες αυτές τις παρείχαν άλλες εταιρίες και άλλοι εργαζόμενοι που έχασαν τη δουλειά τους) και περί βραβείου Γκίνες. Ας υπάρχει τουλάχιστον ένα μέτρο, αν όχι για τους μη ψύχραιμους, τουλάχιστον γι’ αυτούς τουλάχιστον που έχουν επιδείξει εξίσου προκλητική ανοχή απέναντι σε ανθρώπους που (καλά κάνουν και) αισθάνονται ασφαλείς υπό τη στέγη δυνατών media.
Τάσος Βογιατζής / Νίκος Χατζόπουλος
Ένωση Εκτυπωτικών Επιχειρήσεων / Εκδόσεις Οξύ